Na een week in Monlaur op weg naar Italie

Het werd zaterdag 4 mei tijd om Monlaur te verlaten en verder te reizen. Zoals altijd is dat een puntje  want Montlaur en omgeving, het huis de Villadese en Wim en Marjolein zijn voor mij zo 'thuis' dat ik er  altijd moeite mee heb daar weer te vetrekken. Het is de rust, de natuur, als het weer het toelaat heerlijk de hele dag in de tuin bezig, gezellig samen eten koken en niet onbelangrijk de wijn ( midden in het wijngebied met een buurman die wijnboer is wil je daar niet aan voorbij gaan!).

Het weer was eigenlijk prima, zelfs af en toe zonnig warm maar 's avonds was het fris en brandde de houtkachel. Het enige waar we voor het erf af zijn geweest was de markt in Monlaur op dinsdagmiddag om 16.30 uur ( kaas, groente, brood en een klein bier brouwertje is eigenlijk alles wat er staat en dan ook van kleine plaatselijke leveranciertjes). Ook hebben we nog geld uitgegeven aan de plaatselijke kapster zodat we vanaf donderdagochtend met haast hetzelfde kapsel ( volgens mij haar specialiteit!)  en € 30,- armer ons weer in de rust van de Villadese hebben terug getrokken.

Die rust is niet alleen rust want er is ook altijd veel te doen. Zo'n huis, zo'n tuin en het enorme land eromheen vraagt om veel onderhoud en  er is altijd, behalve het reguliere onderhoud  wel wat extra werk aan nieuwe installaties of reparaties. Voor al dat werk komt er 2 keer per jaar een vaste groep vrienden  in een werkwerk bij hun logeren. Het zijn er meestal zo'n 10 a 12 die een bed moeten hebben en te eten en drinken krijgen en in ruil daarvoor klussen.  Ik kom ook graag elk jaar een weekje, ik klus ook graag wat in die tuin maar doe dat altijd als Marjolein alleen is. Ik vind de rust van met z'n 2tjes zijn heerlijk. Wel hoor ik altijd de vaak hilarsche en heroische  verhalen van wat er weer allemaal gebeurd is en over de mensen die het werk elk jaar weer doen. Tot nu toe kwam ik als de werkweek van het voorjaar net achter de rug was. Er was dan merkbaar veel gedaan ( gemaaid, geschilderd, geinstalleerd of gebouwd) en een nasleep van was en rommelig huis waar 12 tot 14 man hadden geleefd en gewerkt.  Dit jaar was ik een week voor de werkweek was afgesproken. Ik kon behalve in de tuin werken ook nog een beetje helpen met 12 slaapplaatsen in orde maken en vrijdag, samen met Wim veel boodschappen doen!! De eerste 4 mensen kwamen op vrijdagavond en het was leuk om er eens een paar ontmoet te hebben. Het was ook goed dat ik de volgende ochtend weer vertrok. Zeven mensen aan tafel was al heel wat meer roering dan ik gewend was en de volgende dag zouden dat er 10 aan tafel zijn.

Buiten dat was het tijd om mijn reis te vervolgen! Wim had voor mij al een mooie route uitgestippeld van Monlaur naar Landeck Tirol, zo'n 1200km in 3 etappes

Eerst via de Cote d'Azure ( met als afkortroute een stukje Camarque binnendoor). Dan voorbij Nice een,  op de kaart al,  indrukwekkende berg-, en kloofweg  naar even voorbij de grens naar Cuneo in Italie. Daar had ik in  Vernaggio een kleine natuur camping gevonden zo'n 15 km van Cuneo. Alles bij elkaar een rit van zo'n 600 km waarvan het laatste stuk, de bergroute maar 80 km, maar het lastigste was.

Het vetrek uit Monlaur rond 9.30 uur was moeizaam. Ik kon me slecht losmaken van de mensen en het landschap. Onderweg nog wat afscheidsfoto's gemaakt van de droge Gorge de Congouste

en het landschap met wijngaarden en Cipressen dus het schoot niet echt op. Misschien was het ook het zwaar bewolkte weer maar ik kreeg pas weer een beetje plezier in mijn rit toen ik zo'n 250km verder was, getankt had bij de Intermarché ergens in de Camargue met zijn rijstvelden en het zonniger werd.

Het stuk Cote d'Azur vanaf Frejus tot voorbij Nice is veel tolweg, er veel bebouwing en druk op de weg met af en toe zo'n stukje ' filmweg' hoog en slingerend langs de blauwe kust . Ik was pas rond 14.30 uur ergens waar ik de snelweg af moest en  de kloofweg eerst naar Sospel en daarna richting Cuneo insloeg.

De overgang kon niet groter zijn. Ik reed vrijwel meteen op smalle wegen tussen hoge bergen met smalle, donkere dalen en duizend bochten over 4 passen.

Col du Brouis

Ook een stuk van zo'n 15 km door een enorme kloof, eerst de Gorge de Saorge daarna de Gorge de Bergue en dan nog de Gorge de Paganin, langs de wild stromende rivier de Roya. Het was zwaar bewolkt dus boven de 800 meter mistig en regenachtig maar gelukkig erg rustig op de weg. Er was ergens een tunnel  van zo'n 4 km waar zelf ik claustrofobisch van werd. Hij was  smal ( 1 rijstrook, zonder wegstrepen en net 2.1/2 meter breed ),  donker en lang. Ook was het een weg waar ik voortdurend dacht 'oooh hier een foto!!' Maar niet kon stoppen vanwege dat het zo smal en mistig was. Ook ben ik  nog verrast  door een paar mooie stadjes gereden; Sospel, Saorge en Tende daar is wel wat te beleven denk ik!! Ik had wel 3 uur nodig voordat ik bij de grens de laatste col de Tende en zijn tunnel door was. Daar  werd het ineens zonniger en al heel snel reed ik in een heel breed dal met hoge besneeuwde bergen van de Alpen in de verte richting Cuneo. Vanaf de grens was het nog 25 km naar de camping waar ik om 18.30 uur aankwam en nog even in het zonnetje met een glaasje wijn naar een hele mooie besneeuwde berg heb zitten kijken helemaal onder de indruk van deze bijzondere dag.

Deze bergrit vanaf afslag 59 van de A8 bij st. Agnes naar de grens van Italië bij de Col de Tende was heel spectaculair! Zeker iets om op een mooie dag nog eens te doen  maar dan niet aan het einde van een dag waar je er al 450 km hebt op zitten. 

Ook heb ik ontdekt wat er allemaal gaat zweven in mijn auto als je zoveel scherpe bochten moet draaien. Ik weet nu wat ik allemaal vast of op de grond moet zetten zodat het niet verschuift of om kan vallen.

Veel geleerd vandaag! Morgen niet zoveel km rijden en moeder Hueber gaan bellen dat ik eraan kom.